Letting the past go...

nakita ko alng tong post na to dun sa inactive a blogelya ko...

minsan...ang sarap din pala balikan ang nakaraan.....

nakikita mo kung gano ka kababaw na tao noon.....

at kung pano ka nakamove-on nagun....

Share ko lang senyo :

Dear Charo, 

  napakatagal na panahon simula ng magsulat ulit ako ng mga bagay na nasa isip ko, sa puso ko, at damdamin ko. At tulad ng tagal ng panahong yon, matagal ko na ring nilalabanan ang isang napakatinding damdamin ko sa isang tao. sa isang tao na nung una ay akala kong magiging kasama ko sa saya at lungkot ng aking buhay, subalit nagkamali ako. lahat ng nangyari ay panandalian lamang.

                            Kung sabagay, ako lang naman ang nag-iisip at nag-akala ng lahat. Kaya ng masaktan ako, dama ko lahat ng sakit, pighati, galit at pangungulila. sana hindi ko na lang sya nakilala para hindi ako nagsisisi nang dumating yung araw na iiwan nya ako. Akala ko lubos ko na syang kilala, hindi pala. Minahal ko sya sa kanyang mga pagkakamali higit sa magagandang bagay sa kanya.

"I love him at his worst more than his best ...but...pero....he did'nt feel the same way for me. Its just a simple feeling for a friend that what he can give. Masakit...but I have to move on. And I did everything to forget him...

the scent...

the silhoutte...

the image of him in my mind and everything.

...but at the end of the day..I feel so alone and empty inside.

I can't blame him.

Ako ang may kasalanan.

its me.

I pushed myself through what I thought could be happy relationship. I pushed through and thru not knowing that I was to far ahead to what I really needed to be in the first place.

And when I fell. no one's catching me from behind...and I felt thud.

And it ruined me....a lot.